بهار 1386 - شهادت

زبان سرخ

مرا نشناختند

که گفتند:

بخند

وشادباش

شاد!

مرانشناختند

که گفتند:

لب فرو بند

وبه سری که درد نمی کند

دستمال مبند.

من اما سرم درد می کرد!

گفتم:

دیروز چاره ساز این سر پردرد

یک پیشانی بند سبز بود

وامروز

جزبازبان سرخ نشاید که...

گو،هرچه باد،باد.

بیاعاشقی رارعایت کنیم

بیا عاشقی را رعایت کنیم
     ز یاران عاشق حکایت کنیم
از آن ها که خونین سفر کرده اند
     سفر بر مدار خطر کرده اند
از آن ها که خورشید فریادشان
     دمید از گلوی سحر زادشان
غبار تغافل ز جانها زدود
     هشیواری عشقبازان فزود
عزای کهنسال را عید کرد
     شب تیره را غرق خورشید کرد
حکایت کنیم از تباری شگفت
     که کوبید درهم، حصاری شگفت
از آن ها که پیمانه «لا» زدند
     دل عاشقی را به دریا زدند
ببین خانقاه شهیدان عشق
     صف عارفان غزلخوان عشق
چه جانانه چرخ جنون می زنند
     دف عشق با دست خون می زنند
سر عارفان سرفشان دیدشان
     که از خون دل خرقه بخشیدشان
به رقصی که بی پا و سر می کنند
     چنین نغمه عشق سر می کنند:
«هلا منکر جان و جانان ما
     بزن زخم انکار بر جان ما
اگر دشنه آذین کنی گرده مان
     نبینی تو هرگز دل آزرده مان
بزن زخم، این مرهم عاشق است
     که بی زخم مردن غم عاشق است
بیار آتش کینه نمرود وار
     خلیلیم! ما را به آتش سپار
که پروانه برد با دو بال حریق»
     در این عرصه با یار بودن خوش است
به رسم شهیدان سرودن خوش است
     بیا در خدا خویش را گم کنیم
به رسم شهیدان تکلم کنیم
     مگو سوخت جان من از فرط عشق
خموشی است هان! اولین شرط عشق
     بیا اولین شرط را تن دهیم
بیا تن به از خود گذشتن دهیم
     ببین لاله هایی که در باغ ماست
خموشند و فریادشان تا خداست
     چو فریاد با حلق جان می کشند
تن از خاک تا لامکان می کشند
     سزد عاشقان را در این روزگار
سکوتی از این گونه فریادوار
     بیا با گل لاله بیعت کنیم
که آلاله ها را حمایت کنیم
     حمایت ز گل ها گل افشاندن است
همآواز با باغبان خواندن است

درناگهانی از گل ولبخند

ناگهان در ناگهانی از گل و لبخند

باز میگردند

در خیابان

رودی از رنگین کمان

آواز می خواند

آسمان،دف میزند

با هفت دست سبز و پنهانی

مردگان و زندگانش گرم هم خوانی

کاش برگردند یک شب

آسمان مردان خاکی پوش

صبح رویانی که درباران آتش چهره می شستند

کاش برگردند

دستمال خونشان را

روی فرق چاک چاک خاک بگذارند

ناگهان در ناگهانی از گل و لبخند

باز می گردند

زخم های بی صدا گل میدهند

تن های بی سر،گل

دست ها گل میدهد

پای برادر ، گل!

ناگهان در ناگهانی از گل و لبخند

باز می گردند

بچه های((آه مادر کاش وقت نامه خواندن بود))

بچه های((همسرم بدرود))

بچه های((کاش بودی،کاش می دیدی))

بچه های ((تا قیامت بر نمی گردیم))...

انتهای جاده ایثار

بچه های کربلای چها

این زمان اما

دست برزخم دلم مگذار.

زخم ها جانی بگیرد کاش

کاش طوفانی بگیرد

کاش...

یک شهر پرندههای مُرده

یک شهر چرندههای خوشپوش

یک شهر منارههای کوتاه

یک شهر ستارههای خاموش

آیینهی آسمان تاریک

تابوت غریب نعش انسان

بر شانهی کوچههای باریک

یک جاده به سمت خط پایان

در پرتوِ ماه بیتفاوت

یک بیشه پلنگ تیزدندان

همسایهی گرگهای وحشی

آلودهی خون گوسفندان

پتیارهی خرفریبِ بدنام

کمپیرِ وقیحِ هفتکرده

زالوی کریهِ هفتاندام-

حلقوم برای نفت کرده

ششدانگ صدای ناهماهنگ

ترکیب کریه آهن و دود

آویخته در بتان صدرنگ

یک شهر نران مادهآلود

مردانِ به انتها رسیده

یک صفحه پیادههای فرزین

مردانِ به گوشِ ما رسانده

یک عمر حماسهی دروغین

با پردهدرانِ پشتِ پرده

تا کی، تا چند استمالت؟

ای شیعهی انقلابکرده!

این بود فرشتهی عدالت؟

ای دیوِ سپیدِ پای در بند!

این جنگلِ گرگ را بسوزان

آری، بخروش، ای دماوند!

تهرانِ بزرگ را بسوزان

امید مهدی نژاد

حالا گذشته ها گذشته
و رفته ها رفته اند
و نام جمهوری کافی ست
وگرنه من می دانستم
در فرهنگ ما
همیشه دین بعد از دنیا می آید

گناه هیچ کسی نیست
گناه از کسی ست که آمد و گفت : اقرا
گناه از حسین (ع) بود در میان آن همه کوفه
گناه از نهج البلاغه ی علی ست
وگرنه من می دانستم
که یاوران علی (ع)
همین دیندارانند
که نام دخترانشان دنیاست
وگرنه من می دانستم
اسلام فقط به درد کسانی خواهد خورد
که اسباب بازی شان را می خواهند

حالا گذشته ها گذشته
و رفته ها رفته اند
و پیرمرد ـ چشم و چراغ ما ـ
حالا فقط به دسته گل مقامات خارجی نگاه می کند با درد

گناه از بچه های تخس نبود
که از ریش پدرانشان بالا رفتند
گناه از معاویه ها نبود
و از طلحه ها و زبیرها
گناه از ابوذر بود
و از کسی که در کتاب جغرافیا
به اشتباه نوشت: ربذه

حالا گذشته ها گذشته
و رفته ها رفته اند.

علیرضا قزوه

غزل دسته گل ها

دسته گل ها دسته دسته می روند از یادها

گریه کن ای آسمان ، در مرگ توفانزادها

سخت گمنامید ، ای شقایق سیرتان

کیسه می دوزند با نام شما ، شیادها!

با شما هستم که فردا کاسه سرهایتان

خشت میگردد برای عافیت آبادها

غیر تکرار غریبی ، هان! چه معنا میکنید

غربت خورشید را در آخرین خردادها؟

با تمام خویش نالیدم چو ابری بی قرار

گفتم ای باران که می کوبی به طبل بادها

هان! بکوب اما به آن عاشق ترین عاشق بگو:

زنده ای ، ای زنده تر از زندگی! در یادها

مثل دریا ناله سرکن در شب توفان و موج

هیچ چیز از ما نمی ماند مگر فریادها!

علیرضاقزوه-قطاراندیمشک